İnsanlar yalnızlıktan korkar. Bence yalnızlıktan değil kendisinden korkar, kendini tanıyamamaktan, anlayamamaktan, yetemememekten ve en önemlisi düşünceleriyle baş başa kalmaktan korkar. Peki gerçekten zor mudur yalnız olmak, anlatıldığı kadar dehşet verici midir? Bu kadar kötümser bakmamak gerek belki bu konuya.
Hep bir başı dayanacak omuz arar insan, korkar. Hüzünlü günlerin yalnızlığında yalnız olmak acı verir insana, daha da zorlaşır zaten ağır olan yalnızlık. Peki dayanacağımız omzu nasıl bulacağız? Bu sorunun yerine yalnızlığımızla nasıl mutlu olacağımızın yanıtını bulmaya uğraşsaydık, daha mutlu olurduk belki de.
İnsanlara ihtiyaç duymadan yaşamak hiçbir zaman yalnızlık değildir, onlardan sana veremeyecekleri şeyleri istediğinde asıl o zaman yapayalnız hissedersin. Arkadaşlıklarını, dostluklarını, sevgilerini istediğinde. Tek başına becerebildiğin işler sana güç verir. En azından gece yastığa kafanı koyduğunda kendinden kaçamayacaksın, bu korku niye?
Başa çıkabildikten sonra gerçekten güzeldir yalnızlık. Korkmamak gerekir. Anlatmak istediğim, kastettiğim yalnızlık; kendini hayattan soyutlayıp müslüm dinleyip bilekleri jiletlemek değil. Hissettiğim bir ergen hüznü bir liseli arabeski değil.
Yalnızlık güzeldir be sadece adı çıkmış.
